This page contains translations in English, Polish, and Ukrainian.
Ta strona zawiera tłumaczenia na angielski, polski i ukraiński.
Ця сторінка містить переклади англійською, польською та українською.
English
The Galician, or more precisely Dębowiec, line of the Pankiewicz family, although not definitively linked at the current stage of research with either the Podlasie or Ukrainian lines, undoubtedly shares origins with both the Ukrainian and Podlasie lines—similar to the Pankowicz family—from the Lithuanian Ginwids (and indirectly, according to Father Maciej Stryjkowski, through Hurda, son of Ginwił, from the princely Giedrojć family). Thus, their roots likely trace back to the beginnings of Lithuanian statehood in the 13th or 14th century. The earliest preserved mention of the Pankiewicz surname dates to 1480 and pertains to the Krzemieniec Pankowiczes (Volhynia), with slightly later references from the Sandomierz and Kowno regions in Lithuania. As hereditary nobility, the Pankiewiczes have used the Trąby coat of arms, a variant of Radziwiłł, since 1486. Additionally, from 1590, their representatives settled around Lida and Kowno used the Pobóg coat of arms, and those near Minsk in Lithuania used the Ostoja coat of arms from 1846.
The Pankiewicz surname, mentioned in later armorials, does not appear in the list of families using the Trąby coat of arms in Kasper Niesiecki’s Armorial (IX, 105/106), which does include the Lithuanian Radziwiłłs, powerful patrons of the Podlasie Pankiewiczes. Similarly, Bartosz Paprocki (Herby, 606-610), aware that his list was incomplete, notes that “there are many other houses [i.e., families] in various voivodeships that I could not know about due to distance.” He clearly connects the history of the coat of arms within his narrative about the Jordans, Stojowskis, Brzezińskis, Winarskis, Miękickis, Falczewskis, Sośnickis, and Kolnickis—some of the oldest families traditionally using the Trąby coat of arms—with the southern lands of the then Polish-Lithuanian Commonwealth, particularly the Podgórze region, and the Kraków, Sandomierz, Przemyśl, and Kalisz lands. This seems to correspond with the fact that after the Grand Duchy of Lithuania’s occupation of Podlasie in the 14th and 15th centuries, followed by White Ruthenia, Kyiv, and Volhynia, there was increased Lithuanian settlement in the southeastern territories of the Commonwealth.
In the lists of officials of the Grand Duchy of Lithuania and the earliest Lithuanian records, references to Ginwids or Ginwid Pankiewiczes appear continuously until the early 18th century, such as Jakub Andrzej Ginwid Pankiewicz, steward and deputy castellan of Pinsk in 1665, or Konstanty Kazimierz Ginwid Pankiewicz in 1680–1681. The Lithuanian roots of the Pankiewiczes are indirectly suggested by the fact that the earliest known representatives of both lines—Podlasie and Ukrainian—namely the Pankiewiczes from Podlasie and the counties of Kowno, Lida, Krzemieniec, and Sandomierz, as well as the Pankiewiczes from White Ruthenia, Ukraine, and the counties of Ovruch and Kyiv, who used only the Pankiewicz surname and are confirmed in 16th-century sources, belong genealogically to the same generation. On Ruthenia, the Pankiewiczes appear in the first half of the 16th century, initially holding Niszkowice, Budzak, and Zercewic, and later receiving Tryhubowszczyzna and Turdieniewszczyzna between 1546–1549.
In 1630, the Podlasie Radziwiłłs granted Jan and Andrzej Pankiewicz approximately 170 hectares of land in the southeastern part of the Knyszyn Forest (later Bobrowa). According to parish records of the Church of St. Peter and Paul in Zabłudów, the Pankiewiczes who settled in Bobrowa were moderately wealthy nobility, not engaged in crafts, trade, or tavern-keeping, in line with the prohibitions on nobles practicing certain professions under the sejm constitutions of 1550 and 1609. This gradually changed in the early 18th century when the overall socio-economic decline and diminishing importance of these lands, due to numerous wars, uprisings, troop movements, and contributions, and ultimately border changes, significantly accelerated the impoverishment of the population, leading to increased emigration deeper into Poland, primarily to nearby Mazovia and to Lesser Poland, which was experiencing some economic revival. By 1809, only two Pankiewicz families remained in Bobrowa out of many, and the family estate, including the old mill and surrounding lands, was ultimately confiscated as part of post-uprising repressions during the implementation of the 1864 Emancipation Decree.
A difficult-to-determine number of former Bar Confederates and participants in subsequent uprisings from Podlasie and Lithuania, including Pankiewiczes, sought refuge in large numbers in the Subcarpathian region, particularly in the former royal starosty of Dębowiec, founded in the 14th century by Casimir the Great, a town close to the Radziwiłłs and Mniszechs. They lived with closer and more distant relatives or settled permanently—often with the tacit approval of Austrian authorities—and married into the local bourgeoisie and merchant class. Forced by circumstances, they often found employment in trade and cottage craft production, particularly weaving, while emphasizing their noble origins and status as free citizens at every opportunity, maintaining traditions by carrying weapons and officially participating in military drills as part of the so-called Dębowiec National Guard.
Taking into account both various indirect data and old family traditions, it can be assumed that the Dębowiec line of Pankiewiczes, which arrived in Dębowiec in at least two waves and is documented in the oldest surviving parish records of St. Bartholomew’s Church from 1736, most likely originates from Podlasie, especially since there is no clear evidence of direct connections between the Dębowiec and Ukrainian lines. This is further supported by the fact that known representatives of the Pankiewiczes from Ukraine and White Ruthenia underwent significant Ruthenization or Ukrainization as early as the 16th century (though the latter phenomenon gained prominence only in the 18th century, reviving in the late 19th and 20th centuries) and quickly formed close ties first with Ruthenian boyars, then Ukrainian nobility, and later Russian landowners, as evidenced by the story of a Pankiewicz of unknown name from Chernobyl (circa 1546), married to the daughter of Skumim Tyszkiewicz and Marianna Meleszkówna.
Besides Dębowiec, the Pankiewiczes also lived—though less cohesively—in Głęboka and Felsztyn near Sambor (Ukr. Sambir), about 50 km east of Przemyśl, over the Dniester River, at least from the second half of the 18th century. From there, likely at the turn of the 19th and 20th centuries, for reasons not fully known, they moved to the Sanok area, to Dobra Szlachecka (north of Sanok), as well as Brzeżawa, Rudawka, and Malawa, from where they were displaced in 1947 to the western or northeastern territories as part of the so-called Action Vistula or emigrated to the USA and Canada.
The Dębowiec line, settled on the border of the Lemko region for centuries, adhered to Polish traditions, expressing this through support for and active participation in the Bar Confederation, Napoleonic Wars, and national uprisings. A similar attitude characterized the Podlasie line of Pankiewiczes, initially closely tied—likely through family connections—to the Radziwiłłs, whose representatives, likely unwilling to return to Podlasie under Russian occupation, settled in Dębowiec along with other insurgents, first after the fall of the Bar Confederation and later in several stages during post-uprising repressions. The presence of the earliest wave of Pankiewicz migrants, mostly impoverished and restless borderland nobility arriving in the second half of the 17th century, may have played a role. Local parish records and Dębowiec’s alderman and bench court book from 1704–1733, stored at Wawel, repeatedly mention brothers Michał (died circa 1760) and Paweł Pankiewicz (in the oldest documents as Pankowic), whose father, of unknown name (died circa 1730), likely settled in Dębowiec at the end of the 17th century. From this Michał Pankiewicz, married to Marianna Pawłowska, daughter of Jan, and their four sons—Łukasz, Wojciech, Stanisław, and Wawrzyniec—and Paweł, married to Marianna of unknown surname, and their three sons—Józef, Tomasz, and Sebastian—descend practically all representatives of the Dębowiec Pankiewiczes up to the time of the uprisings.
Polish
Linia galicyjska, a ściślej dębowiecka Pankiewiczów wprawdzie nie posiada na obecnym etapie poszukiwań ostatecznie ustalonego związku z jednej strony z linią podlaską a z drugiej strony ukraińską, nie ulega jednak wątpliwości, iż zarówno linia ukraińska jak i podlaska wywodzi się - podobnie jak i Pankowiczów - od litewskich Ginwidów (a pośrednio według ks. Macieja Stryjkowskiego poprzez Hurdę syna Ginwiła z książęcego rodu Giedrojciów), tak więc ich korzenie sięgają najprawdopodobniej jeszcze początków państwowości litewskiej w XIII bądź w XIV wieku. Najstarsza zachowana wzmianka o nazwisku Pankiewicz pochodzi z roku 1480 i dotyczy terenu krzemienieckich Pankowiczy (Wołyń), a także niewiele późniejsze z Sandomierszczyzny i Kowieńszczyzny na Litwie. Jako szlachta rodowa Pankiewicze posługują się od 1486 roku herbem Trąby, odmiana Radziwiłł, a ponadto od roku 1590 jej przedstawiciele osiadli w okolicach Lidy i Kowna herbem Pobóg, a w okolicach Mińska litewskiego od 1846 roku herbem Ostoja.
Nazwisko Pankiewicz wzmiankowane w późniejszych herbarzach nie pojawia się w zestawieniu rodzin posługujących się herbem Trąby w Herbarzu Kaspra Niesieckiego (IX, 105/106), w którym występuje natomiast nazwisko litewskich Radziwiłłów, możnych protektorów podlaskich Pankiewiczów. Podobnież i u Bartosza Paprockiego (Herby, 606-610), który wszakże mając świadomość, iż jego lista jest niepełna wyraźnie zastrzega się, iż „Inszych domów [tzn. rodów] wiele jest w różnych województwach, o których przez dalekość wiedzieć nie mogłem“. Jednoznacznie łączy przy tym historię herbu w ramach swojej opowieści o Jordanach, Stojowskich, Brzezińskich, Winarskich, Miękickich, Falczewskich, Sośnickich i Kolnickich, czyli najstarszych rodach posługujących się według tradycji herbem Trąby z południowymi ziemiami ówczesnej Rzeczpospolitej, a zwłaszcza z Podgórzem, z ziemią krakowską, sandomierską, przemyską i kaliską. Wydaje się to korespondować z faktem, iż po zajęciu przez Wielkie Księstwo Litewskie w XIV i XV wieku najpierw Podlasia, a następnie Rusi Białej i Kijowskiej oraz Wołynia, doszło do wzmożonego osadnictwa litewskiego na ziemie południowo-wschodnie Rzeczpospolitej Obojga Narodów.
W spisach urzędników Wielkiego Księstwa Litewskiego tudzież w najstarszych metrykach litewskich pojawiają się aż do początku XVIII wieku sukcesywne wzmianki o Ginwidach bądź Ginwidach Pankiewiczach, jak np. o Jakubie Andrzeju Ginwidzie Pankiewiczu, stolniku i podstarościm pińskim w 1665 r. czy Konstantym Kazimierzu Ginwidzie Pankiewiczu z roku 1680-1681. Na litewskie korzenie Pankiewiczów zdaje się pośrednio wskazywać fakt, iż najstarsi znani przedstawiciele obu linii, tzn. podlaskiej i ukraińskiej, a zatem z jednej strony Pankiewiczów z Podlasia, a także Pankiewiczów z powiatów kowieńskiego, lidzkiego, krzemienieckiego i wreszcie sandomierskiego, a z drugiej strony przedstawiciele Pankiewiczów na Rusi Białej i Ukrainie oraz z powiatów owruckiego i kijowskiego, posługujący się już wyłącznie nazwiskiem Pankiewicz i potwierdzeni w źródłach XVI wieku przynależą w istocie genealogicznie rzecz biorąc do tego samego pokolenia. Z kolei na Rusi Pankiewicze pojawiają się w I połowie XVI wieku i posiadają początkowo Niszkowice, Budzak, Zercewic, a następnie nadane w latach 1546-1549 Tryhubowszczyznę i Turdieniewszczyznę.
W 1630 roku Radziwiłłowie podlascy nadają Janowi i Andrzejowi Pankiewiczom około 170 hektarów ziemi w południowo-wschodniej części Puszczy Knyszyńskiej (późniejsza Bobrowa). Według dokumentów parafialnych kościoła św. Piotra i Pawła w Zabłudowie, zamieszkali w Bobrowej Pankiewicze byli średniozamożną szlachtą, nie zajmującą się rzemiosłem, handlem i wyszynkiem - zgodnie z obowiązującym wówczas na mocy konstytucji sejmowych z roku 1550 i 1609 zakazem wykonywania przez szlachtę niektórych zawodów. Stopniowo uległo to zmianie na początku XVIII wieku, kiedy ogólne pogorszenie społeczno-ekonomicznej sytuacji i znaczenia tych ziem na skutek licznych wojen i powstań, a zwłaszcza przemarszów wojsk i kontrybucji, i w końcu zmiany granic, w decydującym stopniu przyśpieszyło ubożenie ludności i doprowadziło w konsekwencji do nasilenia emigracji w głąb Polski, w pierwszej kolejności na pobliskie Mazowsze, a także do przeżywającej wówczas pewne ożywienie gospodarcze Małopolski. W samej Bobrowej pozostały w 1809 roku z licznych onegdaj Pankiewiczów już tylko dwie rodziny, zaś rodowy majątek włącznie ze starym młynem i okolicznymi ziemiami skonfiskowano ostatecznie w ramach represji popowstaniowych przy okazji wprowadzania Ukazu uwłaszczeniowego w roku 1864.
Trudna bliżej do określenia liczba byłych konfederatów barskich i uczestników kolejnych powstań z Podlasia i Litwy, w tym i Pankiewiczów, szuka schronienia szczególnie licznie na Podkarpaciu, w dawnym starostwie królewskim Dębowcu, założonym jeszcze w XIV wieku przez Kazimierza Wielkiego, mieście bliskim Radziwiłłom i Mniszchom, i zamieszkuje u bliższych i dalszych krewnych bądź też osiedla się na stałe - nierzadko za cichą aprobatą władz austriackich - i żeniąc się wchodzi w związki z przedstawicielami miejscowego mieszczaństwa i kupiectwa. Przymuszeni zaistniałą sytuacją znajdują oni najczęściej zatrudnienie w handlu i chałupniczej produkcji rzemieślniczej, zwłaszcza tkackiej, ale zarazem podkreślając przy każdej okazji swoje pochodzenie oraz status wolnych obywateli i pielęgnując tradycję próbują zachować swój dotychczasowy tryb życia nadal nosząc broń i oficjalnie biorąc udział w ćwiczeniach wojskowych w ramach tzw. dębowieckiej gwardii narodowej.
Biorąc pod uwagę zarówno różnego rodzaju dane pośrednie jak i dawne podania rodzinne można zatem przyjąć, iż linia dębowiecka Pankiewiczów - przybyła do Dębowca przynajmniej w dwóch falach i źródłowo potwierdzona w najstarszych zachowanych aktach parafialnych kościoła św. Bartłomieja z roku 1736, wywodzi się najprawdopodobniej z Podlasia, zwłaszcza, iż jak dotąd brak jednoznacznych danych o istnieniu bezpośrednich związków linii dębowieckiej z linią ukraińską. Dodatkowo wydaje się to potwierdzać fakt, iż znani przedstawiciele Pankiewiczów z Ukrainy i Białej Rusi już na przestrzeni XVI wieku ulegli w znaczącej części rutenizacji względnie ukrainizacji (aczkolwiek w tym ostatnim przypadku zjawisko przybiera na znaczeniu dopiero w XVIII wieku, a następnie odżywając na nowo w końcu XIX i w XX wieku) i stosunkowo szybko weszli w bliskie związki najpierw z ruskim bojarstwem, a następnie z ukraińską szlachtą oraz rosyjskim ziemiaństwem, jak wskazuje na to np. historia Pankiewicza nieznanego imienia z Czernobyla (około 1546 roku), ożenionego z córką Skumima Tyszkiewicza i Marianny Meleszkówny.
Oprócz Dębowca Pankiewicze zamieszkiwali - aczkolwiek już nie w tak zwartej postaci - także w Głębokiej i Felsztynie w okolicach Sambora, ukr. Sambir (ok. 50 km na wschód od Przemyśla) nad rzeką Dniestr, przynajmniej od drugiej połowy XVIII wieku, skąd prawdopodobnie na przełomie 19 i 20 wieku z nieznanych bliżej powodów przenieśli się w okolice Sanoka do Dobrej Szlacheckiej (na północ od Sanoka), a ponadto do Brzeżawy, Rudawki i Malawy, skąd zostali w 1947 roku wysiedleni na ziemie zachodnie lub północno-wschodnie w ramach tzw. akcji Wisła bądź wyemigrowali do USA i Kanady.
Linia dębowiecka zasiedziała na pograniczu łemkowszczyzny przez wieki opowiadała się z kolei do tradycji polskiej, dając temu wyraz m.in. poprzez popieranie i aktywny udział w konfederacji barskiej, wojnach napoleońskich i powstaniach narodowych; podobne nastawienie cechuje linię podlaską Pankiewiczów, początkowo blisko związaną - zapewne także poprzez koneksje rodzinne - z Radziwiłłami, i której przedstawiciele, nie chcąc zapewne wracać na będące pod rosyjskim zaborem Podlasie osiedlają się w Dębowcu wraz z innymi powstańcami najpierw po upadku konfederacji barskiej, a następnie w kilku etapach w dobie represji popowstaniowych. Pewne znaczenie mogła przy tym odegrać obecność w Dębowcu najstarszej fali migracyjnej Pankiewiczów, głównie zubożałej i niespokojnej szlachty kresowej, przybyłych tutaj w drugiej połowie XVII wieku. W tutejszych aktach parafialnych tudzież w księdze wójtowsko-ławniczej Dębowca z lat 1704–1733 przechowywanej na Wawelu pojawiają się wielokrotnie wzmianki o braciach Michale (zm. ok. r. 1760) i Pawle Pankiewiczach (w najstarszych dokumentach w formie Pankowic), których ojciec nieznanego imienia (zm. ok. r. 1730) osiedlił się w Dębowcu najprawdopodobniej jeszcze u schyłku XVII wieku. Od tegoż Michała Pankiewicza ożenionego z Marianną Pawłowską, córką Jana, i ich czterech synów, Łukasza, Wojciecha, Stanisława i Wawrzyńca, oraz Pawła ożenionego z Marianną nieznanego nazwiska, i ich trzech synów, Józefa, Tomasza i Sebastiana, wywodzą się do czasów powstań praktycznie wszyscy przedstawiciele dębowieckich Pankiewiczów.
Ukrainian
Галицька, а точніше дембовецька лінія родини Панкевичів, хоча на поточному етапі досліджень і не має остаточно встановленого зв’язку ні з подільською, ні з українською лініями, безсумнівно, походить, як і Пантовичі, від литовських Гінвідів (а опосередковано, за словами ксьондза Мацея Стрийковського, через Хурду, сина Гінвіла, з князівського роду Гедройців). Таким чином, їхнє коріння, ймовірно, сягає початків литовської державності у XIII або XIV столітті. Найдавніша збережена згадка про прізвище Панкевич датується 1480 роком і стосується кременецьких Панковичів (Волинь), а також дещо пізніші згадки з Сандомирщини та Ковенщини в Литві. Як спадкова шляхта, Панкевичі з 1486 року використовують герб Тромби, варіант Радзивіллів, а з 1590 року їхні представники, що оселилися в околицях Ліди та Ковна, використовували герб Побуг, а в околицях Мінська литовського з 1846 року — герб Остоя.
Прізвище Панкевич, згадане в пізніших гербовниках, не з’являється в переліку родин, що використовували герб Тромби, у Гербовнику Каспера Несецького (IX, 105/106), де, однак, згадуються литовські Радзивілли, могутні покровителі подільських Панкевичів. Подібно і в Бартоша Папроцького (Герби, 606-610), який, усвідомлюючи неповноту свого списку, зазначає, що «є ще багато інших домів [тобто родів] у різних воєводствах, про які я не міг дізнатися через відстань». Він чітко пов’язує історію герба в межах своєї розповіді про Йорданів, Стойовських, Бжезінських, Вінарських, Мєнцицьких, Фалчевських, Сосницьких і Кольницьких — найстаріші роди, що за традицією використовували герб Тромби — з південними землями тодішньої Речі Посполитої, зокрема з Подгір’ям, землями краківською, сандомирською, перемишльською та каліською. Це, здається, корелює з фактом, що після захоплення Великим князівством Литовським у XIV і XV століттях спочатку Поділля, а потім Білої Русі, Києва та Волині, відбулося посилене литовське заселення південно-східних територій Речі Посполитої Обох Народів.
У списках урядовців Великого князівства Литовського та найдавніших литовських метриках до початку XVIII століття постійно з’являються згадки про Гінвідів або Гінвідів Панкевичів, як-от про Якуба Анджея Гінвіда Панкевича, стольника і підстаросту пінського в 1665 році, чи Костянтина Казимира Гінвіда Панкевича в 1680–1681 роках. На литовське коріння Панкевичів опосередковано вказує той факт, що найдавніші відомі представники обох ліній — подільської та української, тобто Панкевичів з Поділля, а також Панкевичів з повітів ковенського, лідського, кременецького і, зрештою, сандомирського, а з іншого боку — представники Панкевичів на Білій Русі та Україні, а також з повітів овруцького і київського, які використовували лише прізвище Панкевич і підтверджені в джерелах XVI століття, належать генеалогічно до одного покоління. На Русі Панкевичі з’являються в першій половині XVI століття і спочатку володіють Нишковичами, Будзаком, Зерцевичами, а згодом отримують у 1546–1549 роках Тригубівщину і Турдієнівщину.
У 1630 році подільські Радзивілли надали Яну та Анджею Панкевичам приблизно 170 гектарів землі в південно-східній частині Книшинського лісу (пізніше Боброва). Згідно з парафіяльними документами церкви святих Петра і Павла в Заблудові, Панкевичі, які оселилися в Бобровій, були середньозаможною шляхтою, що не займалася ремеслами, торгівлею чи шинкарством — відповідно до заборон на виконання шляхтою певних професій за постановами сейму 1550 і 1609 років. Це поступово змінилося на початку XVIII століття, коли загальне погіршення соціально-економічної ситуації та значення цих земель через численні війни, повстання, проходження військ і контрибуції, а зрештою зміна кордонів, значно прискорили збіднення населення, що призвело до посилення еміграції вглиб Польщі, насамперед до сусідньої Мазовії, а також до Малої Польщі, яка тоді переживала певне економічне пожвавлення. У самій Бобровій до 1809 року з багатьох колись Панкевичів залишилося лише дві сім’ї, а родовий маєток, включно зі старим млином і прилеглими землями, було остаточно конфісковано в рамках репресій після повстання під час впровадження Указу про селянську реформу 1864 року.
Важко визначити кількість колишніх конфедератів Барських і учасників наступних повстань з Поділля та Литви, включно з Панкевичами, які шукали притулку в Карпатському регіоні, зокрема в колишньому королівському старостві Дембовець, заснованому ще в XIV столітті Казимиром Великим, місті, близькому до Радзивіллів і Мнішхів. Вони жили у ближчих і дальших родичів або оселялися назавжди — часто за мовчазною згодою австрійської влади — і, одружуючись, вступали в союзи з представниками місцевого міщанства та купецтва. Змушені обставинами, вони часто знаходили роботу в торгівлі та кустарному ремісничому виробництві, зокрема ткацтві, але водночас, підкреслюючи за кожної нагоди своє походження та статус вільних громадян і зберігаючи традиції, намагалися зберегти свій попередній спосіб життя, продовжуючи носити зброю та офіційно брати участь у військових навчаннях у складі так званої дембовецької національної гвардії.
Враховуючи як різноманітні непрямі дані, так і старі сімейні перекази, можна припустити, що дембовецька лінія Панкевичів, яка прибула до Дембовця принаймні двома хвилями і задокументована в найдавніших збережених парафіяльних записах церкви св. Варфоломія з 1736 року, найімовірніше походить із Поділля, особливо тому, що досі немає чітких даних про існування прямих зв’язків між дембовецькою та українською лініями. Це додатково підтверджується тим, що відомі представники Панкевичів з України та Білої Русі вже в XVI столітті значною мірою зазнали рутенізації або українізації (хоча останнє явище набуло значення лише в XVIII столітті, відродившись наприкінці XIX і в XX століттях) і відносно швидко встановили тісні зв’язки спочатку з руськими боярами, а потім з українською шляхтою та російським поміщицтвом, як свідчить, наприклад, історія Панкевича невідомого імені з Чорнобиля (близько 1546 року), одруженого з дочкою Скуміма Тишкевича і Маріанни Мелешківни.
Окрім Дембовця, Панкевичі жили — хоча й менш компактно — також у Глибокій і Фельштині поблизу Самбора (укр. Самбір), приблизно 50 км на схід від Перемишля, над річкою Дністер, принаймні з другої половини XVIII століття. Звідти, ймовірно, на межі XIX і XX століть з не до кінця відомих причин вони переїхали до району Сянока, до Добра Шляхетська (на північ від Сянока), а також до Бжезави, Рудівки і Малави, звідки в 1947 році їх виселили на західні або північно-східні землі в рамках так званої Акції Вісла або вони емігрували до США та Канади.
Дембовецька лінія, що оселилася на межі Лемківщини століттями, дотримувалася польських традицій, висловлюючи це, зокрема, підтримкою та активною участю в Барській конфедерації, наполеонівських війнах і національних повстаннях. Подібне ставлення характеризувало подільську лінію Панкевичів, яка спочатку була тісно пов’язана — ймовірно, також через родинні зв’язки — з Радзивіллами, і чиї представники, не бажаючи, мабуть, повертатися на Поділля під російською окупацією, оселилися в Дембовці разом з іншими повстанцями спочатку після падіння Барської конфедерації, а потім у кілька етапів під час репресій після повстань. Певну роль могла відіграти присутність у Дембовці найдавнішої хвилі міграції Панкевичів, переважно збіднілої та неспокійної прикордонної шляхти, що прибула сюди в другій половині XVII століття. У місцевих парафіяльних записах, а також у книзі війтівсько-лавничій Дембовця за 1704–1733 роки, що зберігається на Вавелі, неодноразово згадуються брати Михайло (помер бл. 1760) і Павло Панкевичі (у найдавніших документах як Панкович), чий батько невідомого імені (помер бл. 1730) оселився в Дембовці, ймовірно, наприкінці XVII століття. Від цього Михайла Панкевича, одруженого з Маріанною Павловською, дочкою Яна, і їхніх чотирьох синів — Лукаша, Войцеха, Станіслава і Вавжинця, а також Павла, одруженого з Маріанною невідомого прізвища, і їхніх трьох синів — Йосипа, Томаша і Себастьяна — походять практично всі представники дембовецьких Панкевичів до часу повстань.